Dagtekst van zaterdag 26 juli 2003

Van wanorde naar orde, van chaos naar harmonie, dat is de …

26/07/2003

Van wanorde naar orde, van chaos naar harmonie, dat is de wet van de schepping en overal in het universum kun je die wet terugvinden. Inderdaad, overal, behalve in wat onze tijdgenoten hardnekkig 'kunst' noemen en wat in feite meestal niets anders is dan een terugkeer naar vormloosheid. Je kijkt naar een schilderij of een beeldhouwwerk zonder dat je kunt uitmaken wat ze voorstellen; onduidelijke klanken moeten zang voorstellen, een kakofonie en lawaai moeten doorgaan voor muziek; woorden die zomaar naast elkaar zijn geplaatst voor poëzie; ongeordende bewegingen moeten dans voorstellen... De intelligentie van de levende natuur werkt altijd in de richting van differentiatie en organisatie: een enkele cel splitst zich en na een aantal maanden komt er een buitengewoon gestructureerd menselijk wezen tevoorschijn. Moet men dan nu de omgekeerde weg bewandelen en opnieuw eencellig of chaotisch worden? Hoe is het mogelijk dat kunstenaars, die per definitie scheppers zijn, niet begrijpen aan welke wet hun scheppingen dienen te gehoorzamen?